خرس سیاه ایرانی (Ursus thibetanus gedrosianus) زیرگونه به شدت در آستانه انقراض در جنوب شرق کشور است که به واسطه تخریب و تکه تکه شدن زیستگاه و کاهش اندازه جمعیت در تهدید قرار دارد. این مطالعه با هدف شناسایی و ارزیابی بلوک های زیستگاهی و مدلسازی لکه ها و کریدورهای زیستگاهی خرس سیاه ایرانی در استان هرمزگان انجام شد. ارزیابی بلوک های زیستگاهی توسط پیمایش میدانی، مدلسازی مطلوبیت زیستگاه توسط نرم افزار Max Ent و مدلسازی لکه های زیستگاهی و کریدورهای زیستگاهی توسط نرمافزار Corridor Designer انجام گرفت. تعداد 9 بلوک زیستگاهی برای خرس سیاه ایرانی در استان هرمزگان شناسایی شد. بزرگترین لکه جمعیتی با مساحتی در حدود 1401 کیلومتر مربع در مهمترین بلوک زیستگاهی یعنی منطقه بشاگرد واقع است. بلوکهای زیستگاهی بشاگرد و رودان توسط مهمترین کریدور که بیشترین طول را نیز با حدود 04 کیلومتر دارا بود، به هم متصل می شوند. هر چند که تراکم جاده های داخل کریدورهای زیستگاهی خرس سیاه ایرانی در استان هرمزگان پایین بود (27.73 متر بر کیلومتر مربع)، اما بسیاری از کریدورهای زیستگاهی توسط جاده های اصلی به صورت عرضی قطع می شوند و جاده ها امنیت افراد خرس سیاه در حال حرکت در کریدورهای زیستگاهی را به خطر می اندازند. لکه های زیستگاهی به عنوان پناه و استراحتگاه در داخل کریدورهای زیستگاهی در حدود 17 درصد مساحت کریدورهای زیستگاهی خرس سیاه ایرانی را در برمی گیرند. حفاظت از بلوکهای زیستگاهی خرس سیاه ایرانی به همراه کریدورهای زیستگاهی از مواردی است که باید برای حفاظت این زیرگونه در معرض انقراض، مورد توجه سازمان حفاظت محیط زیست قرار گیرد.